English version below.

De eerste keer dat we contact legden met een makelaar om meer informatie te krijgen over het boswachtershuis in St. Goazec wisten we nog niet precies wanneer we 10 uur zouden gaan rijden om dit sprookjeshuis te bekijken maar we wisten allebei dat we dit huis heel graag wilden zien. Al bij het zien van de eerste foto van dit huis hadden we allebei het gevoel dat dit wel eens ons huis zou kunnen worden. Een half jaar waren we inmiddels op internet huizen aan het bekijken in Bretagne en landinwaarts richting Nederland. Ook Leendert begon naar huizen te zoeken als ik al sliep op de website van Leggett, een intermediair van Engelse origine die in heel Frankrijk huizen aanbiedt. http://(http://www.frenchestateagents.com/ Neem maar eens een kijkje als je ook wilt dromen van de mooiste huizen tegen heel redelijke prijzen in Frankrijk.

Ons avontuur begon op vrijdag de dertiende januari 2017… We mailden met de makelaar en planden een bezichtiging op donderdag 2 februari. We zouden sowieso in Parijs zijn voor een concert van MAGMA en hadden wat extra dagen bijgeboekt om ook naar Finistere te kunnen gaan. We kwamen op woensdagmiddag met de trein aan in Parijs en de donderdag erna had ik via Hertz een Ford Fiesta gehuurd omdat zij geen kilometerprijs in rekening brengen. ‘s Ochtends vroeg liepen we vanaf het hotel om de hoek bij het Olympiatheater naar het Gare du Nord om het autootje op te halen en reden er vervolgens 550 km mee naar Finistere. Het sprookjeshuis dat er zo veelbelovend uitzag op de foto was in een echte ‘sprookjesstaat’. Een soort Doornroosjehuis omringd door bramen en door een inbraak was het huis er slecht aan toe. De nieuw geïnstalleerde stoppenkast was gestolen en sommige radiotoren waren verdwenen. De achterdeur was opengebroken maar een aantal zware meubels verhinderden dat de deur open zou gaan. Je kon duidelijk zien dat er erg lang niet in gewoond was. Er was een privé weggetje voor het huis langs dat meer leek op een onverharde boerenweg en de bossen, die het huis omringd hadden waren voor een groot deel gekapt. Maar wij keken door al deze nadelen heen. Wij zagen alleen hoe degelijk het huis was en hoe schattig. Bij het huis hoorde een stuk land van anderhalve hectare maar het aangrenzende stuk land achter het huis hoorde er niet bij, wat betekende dat je over andermans grond naar je schuur of achterhuis moest. Dit was een van de redenen dat de meeste mensen afhaakten en naar een beter huis op zoek gingen. Wij niet. Wij wilden dit sprookjeshuis ongeacht de staat waarin het verkeerde op de voorwaarde dat het aangrenzende stuk land erbij gekocht kon worden. Wanneer dat kon zouden we een bod uitbrengen. De makelaars lieten ons nog twee andere huizen zien die dag, maar onze voorkeur was duidelijk en bovendien moesten we nog 550 km terug rijden en ons gehuurde autootje weer netjes inleveren.

Een maand later reden we helemaal vanuit Utrecht naar ons sprookjeshuis en bleven een nachtje in een mooie B&B daar in de buurt. De eigenaren hadden wat schoongemaakt en geverfd in het huis en de meeste oude meubels waren weggehaald. Het zag er een stuk leefbaarder uit en het was duidelijk dat de eigenaar het graag wilde verkopen. Helaas, nadat we een bod uitgebracht hadden wat ook geaccepteerd werd liet de notaris weten dat de eigenaar niet gemachtigd was het huis te verkopen.

In de tussentijd keken wij verder naar huizen bij dezelfde makelaars maar ook bij andere aanbieders. We hingen een landkaart van Bretagne in onze woonkamer en plakten er vlaggetjes op waar onze favoriete huizen zich bevonden. 17 huizen en twee keer extra reden we op en neer naar Bretagne om verschillende huizen te bekijken met 7 verschillende makelaars. Op de dag dat we ons huidige huis voor het eerst bekeken reden we ook naar een ander dorp, Plouray genaamd, om een prachtig 17de eeuws huis te bezichtigen dat gerenoveerd was tot twee huizen met 7 hectare land. Toen we de oprijlaan inreden achter de makelaar hoorden we een soort van plof en bij het uitstappen een sissend geluid. Ik dacht dat het onze voorband was, maar die van de makelaar siste veel luider, dus dachten we dat het alleen zijn band was. Hij gaf ons de sleutels om onszelf rond te leiden in de huizen en stapte in zijn auto op zoek naar de dichtstbijzijnde garage.

Wij keken rond in de twee gerenoveerde oude huizen met nog in tact gebleven mooie oude elementen, maar vonden het toch te ver gerenoveerd voor onze smaak. De meeste charme was weg. Bij ons autootje aangekomen zagen we dat ook onze voorband plat was. Dit kon geen toeval zijn en in plaats van het aangrenzende land te gaan bekijken gingen we op zoek naar de boosdoener, die ons beider voorbanden had doorboord. We vonden een scherpe steen, welke we verwijderden, maar waren niet zeker dat dit de oorzaak was geweest.

De buurman was inmiddels ook thuis gekomen en we vertelden hem wat ons net was overkomen. Hij kende een garage in Plouray en bood aan daar heen te rijden om hulp in te roepen. Ik belde met de ANWB in Nederland en zij regelden alles. Maar toen de garagist met zijn auto ook was gearriveerd en ons wiel eraf had geschroefd zagen we dat ook zijn voorband lek was. Gelukkig had hij een thuiskomertje bij zich en opnieuw zochten we de oprijlaan af naar iets scherps.

Uiteindelijk vonden we het voorwerp dat 4 banden had doorboord…

In de tussentijd was de makelaar weer terug met twee nieuwe voorbanden en liet zijn auto veilig op de weg achter om te zien hoe wij eraan toe waren. Wij wachtten tot de garagist, die onze band aan het repareren was, terug kwam en waren zeer verheugd de makelaar te zien. Toen we onze band weer gerepareerd en wel terug hadden en naar de garage reden hoefden we niets te betalen.

We zullen nooit weten waarom een industriële schroevendraaier rechtop in die oprijlaan was gezet. Zeer waarschijnlijk was dit niet voor ons bedoeld. Wat we wel leerden, keer op keer, was dat de mensen die we in Frankrijk tegenkomen zeer vriendelijk, hulpvaardig en gastvrij zijn, in tegenstelling tot wat sommige bekrompen Nederlanders beweren.

Bumps in the road 10-2-2018

When we first contacted a real estate agent, to get more information about a fairytale house in the woods of St. Goazec, we did not know when exactly to drive 10 hours to arrange a viewing, but we both agreed we really wanted to see this house. You get a certain feeling for a house the minute you see it. Even if it is only on a website photo. We had been looking for houses half a year before we both started to look apart from each other on the website of Leggett, an intermediary offering houses in the whole of France. http://(http://www.frenchestateagents.com/ Check it out if you like looking at houses for sale in France.)

Our adventure started last year January the 13th, a Friday… We mailed the real estate agent and planned a viewing on Thursday the second of February, when we were in Paris for a few days to visit a concert of MAGMA. We arrived in Paris the Wednesday before and I rented a car with Hertz because they do not charge extra miles. We walked  to the Gare du Nord to pick up our new Ford Fiesta first thing in the morning and drove 550km to Finistere. The fairytale house, which looked so lovely in the pictures, was in a real fairytale state. Somewhat of a Sleeping Beauty. Around the house were lots of blackberry bushes and due to a break-in the house was in a deplorable state. The newly installed fusebox and some radiators were missing. The backdoor was broken but some heavy furniture was keeping it from just opening. One could see that the house had not been lived in for a long time. It had a private road in front that looked more of a public dirt road and parts of the woods surrounding were cut down. But we were looking through all that. We just saw how solid the house itself was and how lovely. The house had a piece of land of 1.5 hectares, but the adjacent land behind the back door and the  sheds did not belong to the property. This is why people probably turned it down and looked for something better. We did not. We wanted this fairytale house despite the state it was in. The only thing we wanted was to buy the adjacent piece of land as well and then we would make an offer.

The agents showed us two other houses with some land but our mind was made up and we needed to drive the 5.5 hours back to Paris again as well that day.

A month later we drove all the way from Utrecht to see the house again and spent the night in a lovely B&B not so far away. The fairytale house had had some cleaning and painting done and some old furniture was removed. It looked a lot better. You could notice the owner wanted to sell quickly. Unfortunately, after we had made an offer for the house which was accepted, the notary established it was not legal to sell due to a missing procuration.

In the meantime we were looking for other properties with the same agents but also on other sites. We started to pin little flags onto a map of Brittany with our 17 favorites and paid two more visits to look at them with 7 different agents. The day we payed a visit to our elected future house we also drove to a town called Plouray to see a beatiful 17th century house that was renovated into two gites and had 7ha of land.

When we drove up the driveway behind the agent we heard the sound of some kind of a bump and when we got out of our car we heard a sizzle. I thought it was our tire, but the sound was louder when we approached the car of the agent, so we thought it was only his tire sizzling. He gave us the keys to show ourselves around and went on his way to find the nearest garage to fix his soon to be flat tire.

We looked around in both gites with beautiful characteristics of the ancient house it once was, but knew immediately the renovation had gone too far for our taste. Most of its charm was gone. We were on the way to look at the 7ha behind this house when I found out our tire was also flat. This could not be a coincidence. Instead of looking at the land we went searching for a sharp object on the driveway that could have pierced both our tires. We found a sharp stone, which we removed, but were not sure this could have done the trick.

The neighbor was also coming home, we told him what just had happened. He knew a garage nearby and offered to drive over there to get help. I called the ANWB in the Netherlands and they arranged everything. But when the mechanic drove up the driveway and started to change our tire we found out his tire was also flat. Luckily he had a spare one with him, we started to look again for something sharp on the driveway.

We finally found the thing that pierced 4 tires…

In the meantime the agent came back with two new tires and left his car at the beginning of the driveway to see how we were doing. We were waiting for the mechanic to return with our fixed tire so he waited with us, which was very kind. In the end we drove to the garage to present ourselves, we did not have to pay anything.

We will never find out why the industrial screwdriver was placed in that driveway, but most likely it wasn’t aimed at us. What we find out, time and time again, contrary to the conviction of many narrow minded people, is that the people we meet in France are very friendly, helpful and hospitable.