Le moulin des prés

Alweer een mooie opdracht in quarantainetijd mogen maken. Gelukkig was ik nog net voor de lock down naar de moulin gaan kijken om foto’s te maken en te zien hoe de molen er gesitueerd is. Nu zou dat niet meer mogen zonder een attestation oftewel een ausweis en mijn paspoort om aan de politie te kunnen tonen. Hier op het platteland van Bretagne zien mensen elkaar sowieso veel minder dan in de steden en de kans om besmet te worden met het virus is dus klein. Eigenlijk is er voor ons niet veel meer veranderd dan dat we niet naar onze familie in Nederland kunnen reizen, niet naar de kust of een rommelmarkt. We kunnen wel boodschappen doen en de hond uitlaten of binnen een straal van een kilometer van ons huis wandelen, maar alleen met legitimatie en vooraf ingevuld formulier, dus.

Goed, nu over naar mijn opdracht. Vorig jaar op quatorze juillet, een mooie zonnige zondag, stonden we voor het eerst op een vide grenier (rommelmarkt). En wel in ons eigen dorp. Ik had een macramé lampenkap van het plafond gehaald en nog wat rommel plus boeken van Leendert en veel cd’s van ons om te verkopen. Ook had ik mijn eerste lichting miniatuur schilderijtjes met ezeltje, de schrijversportretten en aquarellen met dieren onder andere om daarmee mijn eerste schreden te zetten met de verkoop van mijn werk in Bretagne. Er was niet heel veel animo voor de schilderijtjes al waren er wel wat kinderen die twijfelend naar de kleurrijke miniatuurtjes kwamen kijken. Ik heb wel wat verkocht en al met al was het een geslaagde dag voor een rommelmarkt in ons eigen dorp.

Een van de geïnteresseerden was Ondine. Ze liep over de markt met haar vriend, Jean Claude, die bij de gemeente werkt en iedereen in de gemeente kent. Ze vroeg me wat de macramé lampenkap kostte en kocht hem voor een euro. Ook stelde ze me allerlei vragen en vertelde me over haar Association Artatouille. Ze zou wel schilderlessen willen en ik kon bij haar kunststichting komen werken. Ik begreep maar half wat ze allemaal zei, maar gaf haar mijn visitekaartje en ze kocht nog wat van mijn fotokaarten. De volgende dag mailde ze me en werd meteen ook Facebookvriend. We spraken snel af om eens rustig te praten over al haar mooie ideeën en plannen met haar association.

Al gauw bleek dat ze een kinderboek geschreven heeft en daarbij prachtige illustraties heeft gemaakt met stof. Van de stoffen illustraties wilde ze graag zelf schilderijen maken, maar het ontbrak haar aan de kennis van het kleuren mengen en figuratief schilderen. Mijn werk sprak haar aan en ze wilde graag les van mij. We spraken af dat we onze expertise zouden uitruilen. Zij gaf mij Franse les in ruil voor mijn schilderlessen aan haar. Inmiddels zijn we negen maanden verder en ik spreek een aardig woordje Frans. Zij heeft al wat geschilderd en is bezig geweest met het mengen van kleuren voor een kleurencirkel. Elke dinsdagmiddag om 15:00 zien we elkaar en ook nog wel vaker met onze mannen erbij. We zijn inmiddels vrienden en wisselen vanalles uit. Zo hebben we laatst aardappelen geplant op zijn land en help ik haar met haar net gekochte huis verven en behangen. Zij helpt ons met allerlei administratieve complicaties en hij gaf mij de opdracht om de molen waarin hij werd geboren te schilderen.

Een paar weken geleden begon ik aan de eerste schets en vandaag heb ik, steeds in overleg met Jean Claude, de laatste hand gelegd aan het beekje. Op de foto ligt er allerlei materiaal voor het huis en zie je alleen het veld ervoor. Op het schilderij heb ik de artistieke vrijheid gekregen om een open cour te schilderen en de beek die er stroomt binnen het beeld te betrekken. Ik zal het proces laten zien van foto tot schets tot eindresultaat en enkele stappen ertussenin. Maar ik begin met het resultaat.